Het Nederlands en zijn gevolgen

"Hoe noemen ze dat in het Duits, Christian?"
"Eeeeh...ja, goede vraag. Moet ik effe nadenken dus dat duurt een beetje."

Ja, zo gaat het als je in het buitenland bent en langzamerhand je eigen moedertaal vergeet. Ik had nooit gedacht dat zoiets echt kan gebeuren. Natuurlijk heb ik verschillende verhalen van andere mensen gehoord die ook ooit in het buitenland hebben gezeten, ook veel op het forum. Maar dat je echt in je hersenen verandert qua taal had ik nooit verwacht. Misschien is het ook een beetje afhankelijk hoe je met de taal om gaat of of je thuis misschien weer een andere taal gebruikt en spreekt. Ik bijvoorbeeld spreek de hele dag Nederlands en als ik thuis kom is er (meestal) niemand met wie ik Duits zou kunnen spreken. Ook mijn gedachten zijn helemaal in het Nederlands, echter kan ik me nooit herinneren in welke taal 's nachts mijn dromen verlopen. Sommige verlopen ook helemaal zonder taal wat ik bijvoorbeeld heel interessant vind. De getallen ben ik in het Duits helemaal kwijt en tellen gaat inmiddels sneller in het Nederlands.

Uitgeblogd?

Heel erg lang geleden heb ik mijn laatste bericht hier achtergelaten. Eerlijk gezegd had ik ook nooit gedacht dat een blog zo veel werk betekent. Desondanks wil ik iedereen nu effe op de hoogte stellen wat er aan de hand is. Want nu heb ik eindelijk de tijd.
In principe gaat het goed met mij. Echter is het zo dat ik gefaald ben. Mijn emigratie eindigt over 4 maanden en dan kom ik weer terug naar Duitsland om daar te werken en te leven. De reden daarvoor is vrij simpel. Ik heb al in eerdere berichten hier geschreven dat ik niet op het niveau van een Nederlander in mijn baan ben. Inmiddels werk ik sinds 8 maanden in Nederland en mijn niveau is heel erg omhoog gegaan, echter niet hoog genoeg. Dat betekent dat mijn jaarcontract na augustus eindigt en niet verlengt wordt. Ik heb me hier zo lang niet gemeld omdat ik eigenlijk de hele tijd aan het werken was en bijna eigenlijk geen tijd meer voor mezelf had. Dit is nu ook eigenlijk pas mijn eerste vakantie. Ik wou toen hun (dus mijn collega's) tonen dat ik graag iets wou leren en dat ik me echt moeite geef om mijn achterstand in te halen. Echter ben ik nu inmiddels heel erg uitgeput.

Kosten en andere rekeningen

Eindelijk! Ik heb eindelijk tijd om mijn achterstand in te lopen. Dit berichtje had ik eigenlijk al sinds 4 weken moeten plaatsen...want:
Sinds 27 september heb ik eindelijk mijn eigen internet. Dus ik hoef niet meer via een open en onveilige internettoegang mij te verbinden. Volgens mij heeft het relatief lang geduurd maar maakt niet uit. Bovendien waren er nog storingen die eerst moest worden opgelost, maar nu gaat het eindelijk. Mijn zuster in Duitsland heeft sinds 3 maanden een telefoon en internetverbinding aangevraagd en ze heeft nog steeds niks daarvan...maar goed, bij deze aanbieder zou ik ook nooit meer iets aanvragen. Ik moest een afkoopsom bij hen betalen om vroeger uit het contract te kunnen komen. Nee, nooit meer!
Volgens mij zijn kosten voor internet, telefoon (en misschien tv) lager dan in Duitsland en je hebt het meestal in één pakje wat ik heel goed vind. Op internet vind je ook vele meningen over verschillende aanbieder van internet en telefoon waar ook soms heel vernietigende kritieken staan. Heb ik in Duitsland nog niet kunnen ontdekken maar dat betekent niet, dat het er niet bestaat. In ieder geval ben ik tevreden met mijn aanbieder en telefoontjes naar Duitsland zijn bovendien ook relatief goedkoop. Had ik ook niet verwacht. Ook bestaan er kengetallen waarmee je nog goedkoper naar het buitenland kan bellen.
Rekeningen ontvang je via internet, dus geen papieroorlog.

Mensen zijn geen machines

Volgens mij heb ik het druk in Nederland. Klinkt misschien raar maar ik heb hier elke dag iets te doen en dan is het toch vaak zo dat ik niet zo veel hier kan schrijven zoals ik wil. Het is eigenlijk wel een goed gevoel want in Duitsland was ik soms te lui om iets te starten. Dus dat heb ik dan meestal naar het weekend gelegd. Ik wilde eigenlijk al afgelopen zondag een berichtje hier achter laten...maar ja!
Het blijft in ieder geval spannend hier! En het weer is tijdelijk ook beter geworden, desondanks heb ik een echt verschrikkelijke verkoudheid gekregen. Is het eigenlijk zo dat ik in Nederland naar iedere huisarts naartoe mag gaan? Ik heb ooit ergens gelezen dat je binnen de EU vrije keuze hebt om een arts te kiezen. Maar het kan ook zijn dat ik het verkeerd heb begrepen. In ieder geval zit hier twee huizen verder een huisartspraktijk. Als ik ooit iets ergs heb zal daar zeker eens naartoe gaan. Echter vind ik artsen vreselijk...ja! Niet per se als mens, maar als je met artsen moet werken dan heb je een andere relatie met hen. Tenminste heb ik die ervaring in Duitsland opgedaan, in Nederland is het alweer is anders omdat de hierarchie hier in totaal niet zo uitgebreid is dan in Duitsland. Heel fijn! Ik zou sowieso zeggen dat het Nederlandse gezondheidssystem goed werkt. Echter worden de kosten van de verzekering verhoogd volgens de troonrede van de Koningin. Ik zou zeggen dat ik dan ongeveer hetzelfde betaal zoals toen in Duitsland. Maar daar ging het eigenlijk niet om...

Vervolg - terug of vooruitgaan?

Ik heb eigenlijk een leuke week achter mijn rug. Op werk heb ik plezier en ik kom met iedereen overweg zodat ik nog steeds kan zeggen dat ik me lekker voel.
Echter is het nou zo, dat ik me iedere week bij iemand moet melden om verslag uit te brengen hoe het met mij gaat. Vind ik overbodig, maar ja. Want ik weet zelf wat ik kan en wat niet en kan dat ook zelf beoordelen zonder het ergens op te schrijven. En tot nu toe heeft men mij meestal de kans gegeven om meer te leren.
Desondanks heb ik afgelopen donderdag gezegd dat ik niet bijzonder veel leer als iedereen me mijn taken uit de handen neemt. En ik ben iemand die zich niet graag inmengd want dat vind ik onbeleefd. Nou ja in ieder geval heb ik gezegd dat ik graag meer wil doen, maar dat ik de kans daarvoor niet krijg. Dus laat mij alstublieft zelfstandiger werken. Je leert veel uit je fouten. Interessant genoeg gingen ze daarmee akkord. Afgelopen vrijdag was alles perfect en ik heb me zo goed gevoeld dat alles goed werkte en de communicatie zo prettig is verlopen. Misschien had ik al vroeger moeten zeggen wat ik leuker zou vinden. Desondanks moet ik me iedere week melden (enigszins voel ik me stom daarbij) en aanstaande dinsdag heb ik een gesprek met mijn nu drie begeleiders, waarvan ik één nog niet ken en ze mij daarom nog niet echt kan beoordelen. Ik ben benieuwd!

Even tussendoor een stapje terug...

Vandaag werd me gezegd dat ik toch een proeftijd van maar één maand heb. Dat betekent dat ik een evaluatiegesprek nodig had, na nu ongeveer 16 dagen werken.
Nou, ik wist al dat dit niets goeds kan betekenen. In ieder geval heb ik dan met de leidinggevende gesproken over mij en mijn manier van werken.
Eerst vroeg hij mij hoe het mij bevalt. Ik zei dat ik me goed voel, de collega's heel vriendelijk en aardig tegen mij zijn en ik denk dat ik de juiste stap heb gedaan. Toen keek ik in een gezicht dat iets anders vertelde. Hij aarzelde kort en zei dan 'OK'. Nou, op dit moment wist ik meteen dat er iets niet in orde was.
Hij legde mij uit dat hij met mijn werkbegeleider heeft gesproken en ze zijn overeengekomen dat ik niet het Nederlandse niveau van een gediplomeerde operatieassistent heb.
Dat wist ik al van tevoren. Echter heb ik in mijn sollicitatiegesprek gezegd dat ik niet alles kan en het kan zijn dat ik aan de Nederlandse eisen niet voldoen. En ik hoop dat de collega's begrip ervoor hebben, anders hoeven we geen contract af te sluiten...de reden waarom ik niet alles kan is als volgt: in Duitsland is mijn beroep niet erkend.

Doe maar gewoon

...dan ben je al gek genoeg. Dat is één reden waarom ik van Nederland houd. Het is voldoende als je normaal bent en doet en om daar succes mee te hebben. Ik wenste dat Duitsers ook soms een beetje normaler zouden kunnen zijn, met name met elkaar.
Een grote verschil tussen Nederlands en Duitser is de omgang met elkaar. In Duitsland kreeg ik vaak een domme antwoord, soms ook een brutale van verkoopsters in een kledingwinkel...ongelofelijk. In Nederland is me zoiets nog niet gebeurt. Uitzonderingen bevestigen de regel, wie weet.
Ik werk nou sinds drie weken in het ziekenhuis en tot nu toe bevalt het mij echt goed! Echter doe ik soms een beetje oenig en schutter, maar dat is omdat ik me soms onzeker voel. Ik wil niemand schaden of zo en niemand teleurstellen. Maar tot nu toe denk ik dat mijn collega's er begrip voor hebben. Vanaf morgen krijg ik andere, verdere taken zeg maar. En geen takken...zoals ik het in het eerste moment verstond...pijnlijk! Hetzelfde gebeurde als iemand van mijn collega's mij vroeg of ik al aan het wennen ben. En ik zei 'Nee, helemaal niet, waarom dan? Ik heb heel aardige collega's en iedereen is vriendelijk tegen mij, dus alles is goed'. En hij keek mij aan alsof hij een geest had gezien.