De eerste werkweek - een avontuur

Mijn eerste werkweek is geleden. Ik werk nu sinds afgelopen maandag in een ziekenhuis.
Het was inderdaad een heel raar gevoel voor mij. De dag van tevoren kon ik helemaal niet slapen, ik was te opgewonden om ook maar één oog dicht te doen. En het was dan ook niet bijzonder verwonderlijk dat ik moe naar mijn werk ben gereden. Echter was ik te opgewonden om moe te zijn en van opwinding ben ik bijna flauw gevallen...nou ja. In ieder geval verliep het eigenlijk goed. Ik had snel gemerkt dat de taal toch weer een beetje anders klonk en ik kon helaas niet alles verstaan.
In ieder geval heeft iemand mij het hele ziekenhuis laten zien en ik was heel onder de indruk! Echt groot alles en dat ben ik niet gewend. Echter wist ik na de rondleiding per se niets meer...nou ja, vroeger of later zal ik het onthouden als ik ooit weer naar een andere afdeling moet. En er zijn ook boordjes waar alles op staat.

Mij viel heel snel op dat de nieuwe collegas allemaal heel aardig en vriedenlijk tegen mij waren. Nou ja, ook als iedereen mij "de Duitser" noemden, want ik ben de enige Duitser in het team en iedereen wist onmiddelijk over wie ze het hebben. Ik vind het niet erg en mijn Duitse accent is heel goed te horen, tenminste zegt dat iedereen. Vind ik ook niet bijzonder erg want het is gewoon normaal. De een of andere spreekt ook Duits en ze hebben hun typische Nederlandse accent die zo lief een leuk klinkt. Ik hou ervan! In ieder geval hebben ze begrip ervoor dat ik de taal niet zo goed spreek zoals hen. Dat denk ik tenminste. Momenteel gaat het ook van dag tot dag beter met te taal. Echter kan ik helaas nog steeds meer verstaan dan spreken. En wat ik heel vervelend vind: sommige woorden die ik ergens heb geleerd heb ik verkeerd geleerd, dus de uitspraak. Het "ij" word toch een beetje anders gesproken dan ik het gewend was. En het stomme "ui" zal ik nooit leren...het klinkt meestal zoals "au". Nou ja, soms zorgt het in ieder geval voor een kleine glimlach op het gezicht van mijn collegas. Dan weet ik dat ik iets fout heb gezegd of de uitspraak niet bijzonder goed was. Helaas corrigeren ze mij niet. Misschien maak ik te veel fouten en het wordt een beetje vermoeiend als ze elke keer mijn foutjes moeten corrigeren.
Ik denk dat mijn nieuwe werkomgeving mooi en leuk is. Alles is onbekend, dus de collegas, de omgeving, de taken soms, de taal een beetje, enzovoort. Maar in ieder geval is het beter dan wat ik in Duitsland was gewend. De sfeer is helemaal niet hetzelfde. En ik krijg een lunchpauze, dat is heel onbekend voor mij. En ik moet minder werken dan in Duitsland, maar heb ook minder vakantiedagen.
Ik weet dat ik de taal meer moet oefenen, vooral de spreektaal die ik helaas nooit of weinig kon oefenen. En soms is het ook een beetje moeilijk omdat ik veel medische Nederlandse woordjes niet ken. En als het dan ook nog in een omgangstaal wordt gezegd is het nog moeilijker. Ik weet wel wat ze dan soms bedoelen, maar ik kan het niet onthouden. Dus als ik later iets daarover wil weten of zeggen of het met mijn eigen woorden wil zeggen ben ik het nieuwe woord al weer vergeten...dus het is echt moelijk! Er waren ook wel situaties waar een arts iets aan mij vroeg en ik verstond het niet en hij herhaalde het drie keer...en na drie keer is hij gestopt. Ik weet niet of hij te snel spraak of of ik de woorden niet kente. In ieder geval een heel vervelende situatie voor mij. Ik wenste dat ik de taal al perfect zou kunnen spreken en verstaan maar dat duurt blijkbaar nog een beetje langer dan ik dacht.

Leuk was het in ieder geval dat ik voor de eerste keer muisjes met beschuit mocht eten. Vreselijk zoet, en ik houd heel veel van zoet! En leuk dat ik wist waarom men zoiets at. Er waren in ieder geval blauwe muisjes ;-) Ik vind dat is een heel leuk idee!
Ik heb ergens gelezen dat Nederlanders veel over jou willen weten, dus jouw collega's. Ik vond dat ze normaale vragen hebben gesteld. Maar ik geef ook graag een antwoord, misschien is het voor sommige mensen toch een beetje lastig zo veel over zichzelf te laten weten. Ik ben weliswaar "de Duitser", maar ze hebben mij ook andere vragen gesteld dan alleen maar vragen over Duitsland en waar ik vandaan kom. Ze waren tenminste niet opdringerig, ik vond het leuk dat ze uberhaupt belangstelling voor mij hebben. En dat ik pas 23 jaar oud ben konden ze ook niet geloven. Nou ja, ik zie er ook ouder uit. In ieder geval werd ik einde 20 geschat.
Wat mij opgevallen is dat er veel slanke Nederlanders zijn en sommige een voor mij typisch Nederlands uiterlijk hebben. Ik bijvoorbeeld werd in Duitsland elke keer op mijn slanke lichaam aangesproken, dus dat ik meer moet eten en zulke stomme dingen (ja, ik ben slank en kan eten en doen wat ik wil, geeft niks, ik word gewoon niet dikker). Dat is mij in Nederland nog niet gebeurd en dat vind ik zo leuk! Niet één keer heeft iemand een vervelende opmerking gezegd of zo. Want als je dat elke keer hoort is het na korte tijd toch een beetje vreselijk...nou ja.

Wat ik eigenlijk wil zeggen:
Het wordt een spannende tijd voor mij. Ik moet meer spreken en niet bang zijn dat ik foutjes maak. En vaak is het zo dat ik het Nederlandse diminutief gebruik omdat ik soms niet weet welk geslacht het woord nou hebt. En diminutieven zijn altijd 'het' :-D
Ik weet dat nog veel op mij af komt en ik ben nog steeds een beetje bang. En elke dag opnieuw opgewonden. Ik hoop dat het goed zal lopen de volgende tijd en ik me meer in Nederland kan vestigen. Het heeft tijd nodig denk ik. In ieder geval een spannende uitdaging!